Idul Fitri
Lieve mensen,
Allereerst willen wij jullie heel erg bedanken voor het bezoeken van onze site en het achterlaten van berichtjes. Dat is zo leuk om te lezen elke keer...super!! Het lijkt hierdoor wel of we eigenlijk nog heel dichtbij zijn...en dat voelt heel fijn!!
We zijn weer wat weken verder en het vergaat ons goed in Jakarta. We hebben het allemaal erg naar ons zin. De kinderen zijn twee weken naar school en hebben nu alweer een week vakantie. Dit i.v.m met het einde van de Ramadan.
Vorige week vrijdag waren ze ook al vrij want toen was het onafhankelijkheidsdag in Indonesiie (nederland trok zich in 1949 terug). Op school hadden de kinderen feest. Iedereen kwam in rood met witte kleren en er werd begonnen met het volkslied van Indonesie (die onze kinderen de hele week geoefend hadden) en het hijsen van de vlag. Ik vond het wel een gek idee om die dag als Nederlander in Jakarta te zijn terwijl je weet dat de Nederlanders hier vroeger veel hebben gedaan waar we niet trots op hoeven te zijn....maar dat terzijde.
Zaterdagochtend zijn we voor een aantal dagen naar Bogor vertrokken (west-Java). We sliepen in een klein guesthouse dat ongeveer een half uur rijden was vanaf Bogor. Het lag in een heel mooi gebied precies naast een kampung (waar de locals wonen). Het guesthouse heeft een samenwerkingsverband met deze kampung. De mensen die in het guesthouse werken wonen in die kampung.
We sliepen in een heel klein huisje waar precies vijf bedden in pasten en een klein badkamertje erachter....Ondanks dat er maar vijf bedden stonden sliepen we er niet met zijn vijven. We kregen bezoek van meerdere tjik tjaks (soort salamandertjes), die boven ons bed sliepen. De kinderen en ik waren hier minder van gecharmeerd (ik ben dan toch een beetje bang dat er ineens een gehandicapte tjik tjak met een slechte motoriek boven mijn bed zit en dat die dan zijn grip verliest en precies in mijn mond valt, die 's nachts vaak open staat en wie weet komen tjik tjaks wel op geurtjes af en dan ben ik ZEKER de pineut). Nu hoore ik bij terugkomst dat deze tjik tjaks straks in ons huis ook overal zullen lopen dus ik moet er toch maar aan gaan wennen vrees ik....
De eerste dag zijn we met een heel klein taxibusje naar Bogor gereden. En wat ben ik blij dat we allemaal nog leven!! We zaten tussen de locals in het busje (en die zitten niet met vier maar met de hele tafel van vier in een busje gepropt). Dat vind ik ook zo mooi sinds we hier zijn. In Nederland moet alles te veilig..(.waar ik zelf wel eens de kriebels van krijg, we slaan er soms een beetje in door vind ik). Vanaf dat we in Indonesie zijn...autostoeltjes, gordels, stoelverhogers, wat zijn dat?! Iedereen wordt gewoon in de auto gestopt en alles moet maar kunnen, te roekeloos, want het verkeer is hier razend druk!...de tegenhanger van Nederland. Zo zie je maar weer...TE is nooit goed.
Na drie kwartier waren we in Bogor waar we een Botanische tuin wilden bekijken. In Bogor was het een drukte van jewelste want Idul Fitri begon bijna (suikerfeest) en daardoor ging iedereen nog even op pad om inkopen te doen (de mensen krijgen hier met Idul Fitri ook een bonus op het werk en een cadeaupakket, net als met kerst eigenlijk). Toen we aankwamen bij de tuin bleken de hekken gesloten. Vanwege Idul Fitri sloot de tuin om 15.00 uur....Daar stonden we dan...
We stonden even om ons heen te kijken en wat water te drinken toen we in gesprek kwamen met een Indonesische gids die heel goed Nederlands sprak. Wij vertelden dat we voor de tuin kwamen en hij ging even een woordje voor ons doen bij de security....en even later mochten we toch naar binnen. We hebben de man meegevraagd en voor een leuk bedrag heeft hij ons door de tuin geleid....het was prachtig en gezellig. Deze meneer wist ontzettend veel van alle bananenbomen en alle planten en bomen die daar groeien en hij liet ons veel zien. Ook voor de kinderen maakte hij het leuk door van bladeren vlinders te maken, vruchten uit bomen te laten vallen door te gooien met een steen en vervolgens te laten proeven...erg leuk!!
Na anderhalf uur zijn we teruggelopen en moesten de kinderen nog even plassen. Aan het eind waren de toiletten en toen we daar liepen stond daar een Indonesische man zich te wassen bij een kraantje. Hij vroeg waar we vandaan kwamen. Toen ik in mijn beste Indonesisch vertelde dat we uit Nederland kwamen en nu tijdelijk in Nederland woonden, zei hij dat hij iets voor ons had. En hij liep naar zijn rugzak die aan de deur hing. Wij dachten dat hij iets te koop had en liepen hem achterna. Hij deed zijn rugzak open en wat zat er in?....Een levensgrote slang!!!! JAK!!! Daar mochten wij van hem mee op de foto...wat aardig van de beste man! We hebben vriendelijk bedankt en liepen net iets vlotter dan daarvoor weer terug naar onze gids om vervolgens de tuin te verlaten...het was mooi geweest voor vandaag!
De volgende dag kregen we van een man die daar woonde een rondleiding door de kampung. Dat was zo mooi!! Het was een wandeling door mooie velden, langs kleine rijstveldjes (waar de kinderen zelf rijst mochten planten) en langs huisjes waar de mensen zelfgemaakte instrumenten verkochten). We hebben aardig wat instrumentjes gekocht en we zouden nu kunnen overwegen om een band te gaan beginnen). Onderweg bij een klein stalletje wat gedronken en even gezeten...het was een leuke wandeling. Alle kindjes die er woonden zaten hard naar onze kinderen te roepen en te zwaaien. Tijn vindt dit erg leuk en wil graag op de foto met de kindjes...Lieve en Joris zijn nog steeds wat verlegen.
In de Kampung wonen ook Buffels en die mochten de kinderen wassen in een klein riviertje. Ze vonden het eerst een beetje eng maar de buffels vonden het zo lekker in het koele water dat de kinderen al gauw vertrouwd waren.
Bij het guesthouse zat ook een fijn zwembad waar we elke dag lekker konden afkoelen....we zwemmen wat af sinds we in Indonesie zijn!
Het ontbijt en de lunch en diner zat allemaal bij de prijs in en we kregen elke keer Indonesisch eten. Je kon niet kiezen maar kreeg gewoon wat er gemaakt was....en het was lekker!!! Wat een luxe om elke keer lekker eten voorgeschoteld te krijgen en zelf niet te hoeven koken. De kinderen waren de rijst wel zat na een aantal dagen. 's Morgens kregen we trouwens wel gewoon brood...dat was wel fijn! En 's middags als we in het zwembad waren kregen we een kopje thee met versgemaakte pisang goreng.. superlekker!! Blijer kun je mij bijna niet maken!! Ook Lieve is hier dol op!!
Maandagavond waren we weer thuis in Jakarta en dinsdag was Frank nog vrij en zijn we een dagje naar Waterbomb geweest hier in Jakarta (waterpretpark met tig verschillende glijbanen). Helaas waren wij niet de enigen die dit plan hadden want we hebben bijna anderhalf uur in de rij gestaan om een kaartje te bemachtigen (correctie:Frank, wij zaten in de schaduw te wachten en te boter-kaas en eieren). Bij dit soort drukte heb ik als Nederlander-misschien herken je het- de neiging om te zuchten en even te balen dat je zo lang moet wachten. Ik was nog op zoek naar een bordje waarop stond vanaf hier nog 50 minuten...ik wil graag weten waar ik aan toe ben, maar helaas...geen bordje. De Indonesische mensen zie je van de nood een deugd maken. Kleedjes op de grond..pakjes drinken uit de tas, lekkers erbij, picknicken maar!!...prachtig!!!). Ik kwam in gesprek met een vrouw die met haar zusjes en nichtjes een dagje uit was en we mochten gelijk mee picknicken. Ze bleek in Kemang (de wijk waar wij wonen) in een reataurant te werken waar ze ook Nederlandse frikadellen verkopen...wat een feest!). Ze heeft het adres opgeschreven in mijn boekje en ons uitgenodigd om een keer te komen eten....leuk!!
De kinderen vonden waterbomb geweldig en Frank bleek ook ineens heel jong van geest...er werd wat afgegleden. Na het afglijden was ik vooral erg druk met het ophijsen van mijn bikini want ik had het gevoel dat ik er erg bloot bij liep. Wij waren op twee andere mensen na de enige blanke mensen in het park en met het hoge percentage moslims liep ik er toch wel ietwat bloot bij. De meeste vrouwen zijn-ook tijdens zwemmen-behoorlijk bedekt gekleed. In het winkeltje later toch maar even een shirtje gekocht en er overheen getrokken..ik voelde me niet helemaal comfortabel....
We hebben dus weer heerlijke dagen gehad....het lijkt wel 1 grote vakantie allemaal!!!
Frank is gisteren weer begonnen met werken maar omdat eigenlijk alleen de Nederlandse mensen deze week werken is het aardig rustig. Tijn heeft vandaag met een vriendje uit zijn klas gespeeld en Joris met een vriendinnetje. Lieve speelt dan graag mee met Joris en zijn vriendinnetje...ze vermaken zich goed.
We kregen vorige week ook bericht dat onze spullen -die per schip kwamen- gereed stonden..snel he? Heel fijn...maar we hebben nog geen huis! Frank heeft de dozen met speelgoed vanmorgen hier laten bezorgen en de rest wordt nog voor 1 maand opgeslagen want dat kunnen we hier niet kwijt.
Vanmorgen kwamen er vijf mannen om de dozen te brengen en uit te pakken...het leek wel Sinterklaas!! Wat zou er in zitten? We wisten het zelf niet meer precies. Joris hoopte dat zijn Buzz LIghtyear pop erbij zat...JA hoor/, Bingo!!! Gejuich van Joris en een vreugdedansje door de kamer. Tijn ging gelijk zijn goal-magazines lezen en Lieve ging gelijk met de Mini-loco spelen. Wat fijn om dan weer je eigen speelgoed te hebben. De garage van Joris staat hier nu in de kamer en al zijn autootjes staan netjes in een rijtje geparkeerd...net als in de Leliestraat. Het voelt hier nu nog meer als thuis!!
Toen we maandag terugreden uit Bogor en ik het bordje Jakarta zag staan kreeg ik zo'n fijn gevoel: We gingen naar huis...zo voelde het ook echt! Als we de wijk inkomen waar we wonen en we zien de bekende winkeltjes/stalletjes, dan voelt het echt als thuiskomen...zo bijzonder dat dat nu al kan! We kennen ondertussen iedereen hier van de security en de mensen van de housekeeping. De kinderen zijn dol op hun...ze maken dan ook steeds grapjes met de kinderen en helpen ze aan het eind van de dag met vliegeren. Joris heeft er ook echt zijn favoriet bij zitten. Hij noemt hem het grappige mannetje en als hij hem ziet 's morgens dan roept hij 'm direct!
Maandag begint het schoolleven weer. Tijn en Joris hebben daar weer heel veel zin in. Lieve ziet er nog een beetje tegenop want ze vindt de dagen wel heel lang. Aan het begin van de week ging het nog wel maar aan het eind van de week vecht ze wel tegen haar tranen. Ze vraagt steeds hoeveel nachtjes ze nog moet voordat school weer begint....ze heeft nog even wat meer tijd nodig!
Nou ja en zo gaan de weken voorbij...de tijd gaat supersnel. Ik vermaak me goed als de kinderen naar school gaan maar weet eigenlijk niet zo goed waarmee...huiswerk Indonesisch, mailen, koffie drinken, booschappen doen. De ochtend is steeds zo om....
Vorige week ben ik naar een koffie-ochtend geweest van de Nederlandse club. Dit is een expat-club hier in Jakarta die het hele jaar door allerlei dingen organiseert. 1 keer in de maand is er een koffie-ochtend bij een wat oudere vrouw die al heel lang in Jakarta woont. De plek om mensen te ontmoeten dus...
Toen ik aankwam in haar huis zaten er al heel wat vrouwen buiten in de tuin. Ik was met twee vrouwen van school mee..lekker veilig! Toen ik door de woonkamer naar de tuin liep viel mijn mond echt open van verbazing...het leek wel een balzaal! En stond daar bovenaan de grote marmeren draaitrap Krystl Carrington niet? Oh nee, ik zat niet echt in Dynasty....maar het leek wel zo!!
In de tuin aangekomen toch maar even mijn mond dichtgedaan (anders komt het zo sloom over) en me afgevraagd uit welke drie zelfgebakken taarten ik zou kiezen...dilemma!). Ik kreeg mijn koffie in een kopje waarvan ik vroeger dacht dat die alleen in vitrines achter slot en grendel mochten staan. Plekje gezocht....met uitzicht op het enorme zwembad met jacuzzi en rustig mijn taart opgegeten. Tijdens mijn kopje koffie kreeg ik serieus meerdere keren een kriebel in mijn buik: ZIT IK HIER NU ECHT? Ik moet er soms bijna om lachen.....mijn leven had niet anders kunnen zijn dan dat het nu is!
Het was gezellig, ik heb een paar leuke vrouwen leren kennen en wat telefoonnummers uitgewisseld...nu maar hopen dat het geen valse nummers zijn! Ik heb zelfs al iemand die met me mee wil naar het concert van Maroon5 (die komen begin oktober in Jakarta). Maar het viel me ook wel op dat het expat-wereldje wel een heel apart wereldje is...er zaten aardig wat poehaa-vrouwen-met-poehaa verhalen bij). Maar ja, die heb je in het dagelijks leven ook wel en hier dus ook.....Toen ik thuiskwam had ik wel even een mismomentje hoor! Bij mijn lieve vriendinnen in Nederland is het altijd zo fijn vanzelfsprekend...kan ik altijd mezelf zijn, is het gewoon altijd goed. Hier moet je dan ineens weer meer je best doen, begin je weer helemaal overnieuw. Ik heb er wel vertrouwen in dat het vanzelf wat makkelijker wordt allemaal.....
En ons nieuwe huis? Dat hebben we nog steeds niet. Deze week ligt alles plat door Idul Fitri en kunnen we ook niks bekijken maar we hopen volgene week weer wat nieuws te bekijken. We zijn nog steeds in onderhandeling over 1 huis dat we mooi vinden maar dit huis ligt niet heel dicht bij de school van de kinderen. Dus dat is nog even een twijfelpuntje...
Er is ook 1 huis dat wel heel dicht bij de school zit (5 minuten lopen maar), maar dat huis heeft een vreselijke tuin. Klein en een hele grote betonnen muur waar je tegenaan zit te kijken...beetje deprimerend! Wrs. wordt het dus kiezen tussen 1 van de twee of kijken of er volgende week nog een nieuw huis te bekijken is. We hopen na volgende week duidelijkheid hierover te hebben.....we gaan bij beide huizen nog een keer kijken in ieder geval!
Bij het volgende verslagje hopen we te kunnen melden dat we een huis hebben....want het is hier prima maar de kinderen willen wel lekker naar buiten kunnen en dat is hier echt wel lastig!!!
Tot zover weer!! Heel veel liefs van ons allemaal!!!